Metropolitan Food Clusters (MFC) zijn sinds de jaren 2000 ontwikkeld, gebaseerd op diepgaand onderzoek naar het agri-food systeem in Noordwest-Europa. Bij de toepassing van dit concept volgen wij zes kernprincipes:

1. Geïntegreerd co-design van ‘hardware’, ‘orgware’ en ‘software’:
   Dit houdt in het gecoördineerde ontwerp van productie- en verwerkingstechnologieën, logistieke systemen, infrastructuur en ruimtelijke indeling (hardware); samenwerking en samenwerkingsmodellen tussen kennisinstituten, bedrijven en overheids- en niet-gouvernementele organisaties (orgware); en de ontwikkeling van kennis-, onderwijs-, innovatie- en communicatiestrategieën (software).
2. Verhoging van hulpbronnenefficiëntie om meer te produceren met minder:
   Gebruikmaken van moderne, op efficiëntie gerichte technologieën in productie, verwerking en distributie om de productiviteit te maximaliseren, terwijl het gebruik van land en andere middelen, zoals energie, water, mineralen en menselijk potentieel, wordt geminimaliseerd.
3. Verticale integratie van boer tot bord:
   Clusteren van verschillende stadia van de toeleveringsketen (inputs, productie, verwerking en distributie) om transport- en transactiekosten te verlagen, biosecurity-risico's te beheersen, marktreactiviteit te verbeteren en een eerlijke verdeling van waarde langs de keten te waarborgen.
4. Horizontale integratie:
   Integreren van meerdere verticale toeleveringsketens (bijvoorbeeld plantaardige en dierlijke productie) om een industriële symbiose te creëren die de waarde van bijproducten behoudt en afval en emissies vermindert.
5. Intelligente agro-logistiek:
   Zorgen voor efficiënt transport van verse producten tussen vraag en aanbod door het creëren van meerdere onderling verbonden netwerken binnen voedselclusters en tussen clusters, retailers, consumenten en grondstofleveranciers. Dit omvat ook een robuust communicatienetwerk dat alle spelers in het systeem verbindt, zoals consumenten, producenten en dienstverleners.
6. Geïntegreerde ruimtelijke planning:
   Optimaliseren van landgebruik door de productiviteit van hoogproductieve gebieden te verbeteren en laagproductieve gebieden een andere functie te geven. Deze aanpak vermindert de hoeveelheid land die nodig is voor landbouw en voedselproductie en creëert ruimte voor waterbeheer, recreatie, groene energieproductie en biodiversiteit.